Wanneer passie alleen niet voldoende is: Wondzorgcentrum stopt met zijn activiteiten in België.


Wanneer passie alleen niet voldoende is: Wondzorgcentrum stopt met zijn activiteiten in België.

Het is met pijn in het hart  dat ik moet aankondigen dat het Wondzorgcentrum België haar activiteiten zal stopzetten. Dit besluit is niet lichtvaardig genomen, er zijn vele slapeloze nachten aan voorafgegaan.

In 2015 werd het wondzorgcentrum opgericht door Melissa Kiopekzis en Kristof Balliu als steunpilaar voor de thuiszorg in België. Het doel van het centrum was om patiënten met complexe wonden de best mogelijk zorg te bieden, zodat ze sneller konden herstellen en weer een actief leven konden leiden. Het wondzorgcentrum had een passie voor wondzorg en stond bekend om zijn uitstekende kennis en expertise.
Het team van wondverpleegkundigen, artsen en ondersteunend personeel heeft zich jarenlang onvermoeibaar ingezet om deze passie uit te voeren en heeft vele patiënten geholpen bij het genezen van hun wonden.
Het wondzorgcentrum was echter meer dan alleen een centrum voor wondzorg. Het was een plek waar verpleegkundigen en andere zorgverleners werden opgeleid tot wondverpleegkundigen. We boden talloze scholingen en trainingen aan om de kennis en vaardigheden van zorgverleners op het gebied van wondzorg te verbeteren zodat zij patiënten met complexe wonden beter konden behandelen.

Ik ben trots op wat we hebben bereikt en de impact die we hebben gehad op de wondzorg in Belgë. Maar helaas bleef de steun vanuit de overheid uit en werd het financieel steeds moeilijker om overeind te blijven.
In 2017 ging daarom een deel van de activiteiten naar Nederland.
Onder de vlag van QualityZorg werden wondpatiënten verzorgd die werden doorverwezen door verschillende ziekenhuizen en huisartsen in Limburg en Brabant. Dit bleek een goede zet te zijn, aangezien de situatie in Nederland anders was dan in België. Hier waren meer mogelijkheden om de activiteiten voort te zetten.

De nieuwe nomenclatuur voor wondzorg in België zorgde ervoor dat ik mijn motivatie en energie verloor om verder te zetten met het wondzorgcentrum.
De overheid erkend weliswaar de noodzaak voor wondzorg, maar de erkenning word verkeerd toegewezen. Een referentie verpleegkundige wondzorg die 40 uur opleiding heeft gehad mag een wondbehandelplan opstellen, zelfs als deze persoon de opleiding 20 jaar geleden heeft gedaan en nooit wondzorg heeft uitgevoerd, Really?!?
Dit betekent dat de erkenning van een echte wondspecialist ontbreekt en de kwaliteit van de zorg mogelijk in geding komt. De media sprong op deze kar, maar sloeg de bal mis. Er ontstond veel commotie over het doorsturen van wondfoto’s, maar er werd niet ingegaan op de competenties van de verpleegkundigen.

Hoewel het wondzorgcentrum stopt met haar activiteiten in België, blijf ik mijn kennis en passie voor wondzorg delen in België. Thuisverpleegkundigen kunnen mij nog altijd vragen om advies en ook patiënten die mijn sturing willen, laat ik niet in de steek.  Maar het is duidelijk dat passie alleen niet voldoende is om een initiatief zoals het wondzorgcentrum overeind te houden. Er is ook steun nodig vanuit de overheid en erkenning van competenties. Hopelijk zal de discussie over de erkenning van wondspecialisten in België leiden tot verbeteringen in de toekomst, zodat patiënten de zorg kunnen krijgen die ze verdienen.

Wij, de collega’s van het wondzorgcentrum, oefenen ondertussen onze passie verder uit in Nederland met en bij QualityZorg. (www.qualityzorg.nl)

Wondzorgcentrum