Daphne* heeft al een behoorlijk lange lijdensweg afgelegd. Alles starte na een motorongeval in mei 2002 waarbij ze als passagier werd weggekatapulteerd. Met alle gevolgen van dien. De bestuurder overleed ter plekke, zelf schoof ze meters ver door, haar helm werd achteraf nog een paar meter verderop teruggevonden. Haar hoofd liep de nodige kwetsuren op, haar been was op meerdere plaatsen gebroken, de enkel verbrijzeld, schaafwonden had ze overal.
Dat ze een tijdje in coma gelegen heeft verwondert niet, dat ze het nu, 15 jaar na datum, nog kan navertellen des te meer.
De revalidatie achteraf verliep immers niet vlekkeloos. Een aantal van haar wonden genazen slecht en meerdere operaties drongen zich op. Dat dat een zware periode geweest is voor haar, spreekt voor zich. De hele administratieve rompslomp, het getouwtrek van verzekeringen en het contact met de gerechtsartsen deden haar geen deugd.
Daarom dat ze ook zo dankbaar is voor alle steun die ze van haar zorgverleners gekregen heeft. Haar thuisverpleegkundige voorop. Dat was nodig ook, want de nasleep van zo’n ongeval valt niet te onderschatten.
Haar rechterbeen is er nog steeds het ergst aan toe. Door alle breuken is er, zelfs na meerdere operaties ondertussen, nog geen 100% herstel. Een zoveelste operatie is binnenkort nogmaals nodig, maar daarvoor dient eerst de wonde aan haar enkel te genezen. Het genezingsproces daarvan is niet makkelijk geweest. Tijdens een van haar ziekenhuisverblijven werd een staphylococcen infectie vastgesteld. Dat werd pas na een hele tijd opgemerkt waardoor de nodige behandeling daarvoor pas laat werd ingezet.
De wonde was uiteindelijk zo ver open dat de pezen en het bot zichtbaar waren. Een operatie door een plastisch chirurg bood geen succes. De infectie was nog te sterk aanwezig in de wonde waardoor de sluiting niet mogelijk was. Daarna werd Daphne 2 jaar lang opgevolgd door een dermatologe, ook dat bood niet de minste verbetering voor haar wonde.
Daarom besliste ze uiteindelijk samen met haar thuisverpleegkundige om het Wondzorgcentrum te contacteren. De thuisverpleegkundige had al een goede relatie met het Wondzorgcentrum en het infobord aan het huis van oprichter Kristof Balliu, had Daphne eerder toevallig al eens zien staan. Het sprak haar aan. Na een paar maanden behandeling was de wonde dan eindelijk dicht. Ook de toegepaste madentherapie en negatieve druktherapie hebben hun rol gespeeld in dit eerste succes. Maar dan sloeg het noodlot weer toe. Na 8 maanden ging de wonde ineens terug open na het douchen. Dat vreet aan haar.
Hoewel de wonde nog steeds moeilijk dicht geraakt, blijft Daphne positief. Bovendien is ze zeer dankbaar voor de hulp die het Wondzorgcentrum haar geboden heeft. Want buiten het hebben van de wonden is er uiteraard ook nog het financiële aspect. De verzekering van de bestuurder zou haar kosten moeten vergoeden, maar dat geraakte pas in orde na een jarenlang juridisch getouwtrek. Doordat het Wondzorgcentrum een eigen IT-systeem gebruikt voor opvolging van de patiënten was het mogelijk om een uitgebreid en gedetailleerd verslag op te bouwen. Dat was een belangrijke steun in de communicatie met de gerechtsartsen en de controleartsen van de mutualiteit. Zo diende de opvolgingsfoto’s van haar wonden als tegenbewijs toen de controleartsen haar ervan verdachten de wonde zelf open te houden.
Door de steun van het Wondzorgcentrum voelt ze zich daardoor zelfs een stuk zekerder in de gesprekken met andere zorgverleners.
Als we haar vragen of ze ergens spijt van heeft is het antwoord “Ja”. Dat ze niet eerder het advies van het Wondzorgcentrum gezocht heeft.
* Ter bescherming werd een fictieve naam gebruikt. Het verslag is wel een weergave van de waargebeurde feiten.